ΕΝΑΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΘΑ ΤΟΝ ΘΥΜΑΤΑΙ ΚΑΝΕΙΣ

 Η Ειρήνη ήταν ένας άνθρωπος που μάλλον δεν διέθετε κάτι εμφανές, ικανό να τον αγαπήσει κανείς.

 Εάν κρίνει κανείς από την εμφάνιση που είχε σε σχετικά προχωρημένη ηλικία, η όψη της δεν φαινόταν να είχε ποτέ κάτι το ωραίο. Ήταν κοντή, πολύ αδύνατη και άχαρη στο βάδισμά της. Η μύτη της ήταν μάλλον μεγάλη και τα χείλη της μικρά, ενώ, όταν μιλούσε, η φωνή της έδινε την εντύπωση ότι έβγαινε χωρίς επεξεργασία, σαν κραυγή πουλιού, βαθιά μέσα από τον λαιμό της.  Είχε ίσια αδύνατα μαλλιά και μάτια βαθιά και σκοτεινά που φωτίζονταν μόνο τις λίγες φορές που χαμογελούσε. Αλλά αυτό δεν ήταν αρκετό για να απαλύνει την εντύπωση ενός ανθρώπου μοναχικού που έκρυβε καχυποψία για τους άλλους. Είχε γεννηθεί και είχε ζήσει στο εξωτερικό. Μιλούσε άριστα γερμανικά και γαλλικά. Φαίνεται ότι της άρεσε να διαβάζει. Αλλά δύσκολα μπορούσε κάποιος να συνεννοηθεί μαζί της για κάτι περισσότερο από τα απολύτως βασικά και, ίσως, ούτε καν γι' αυτά. 

  Η Ειρήνη , δεν είχε φίλους, δεν είχε παντρευτεί ποτέ και δεν είχε δικά της παιδιά. Μοναδικός συγγενής της ήταν  η μεγάλη αδελφή της Ευαγγελία.

  Η Ευαγγελία ήταν και εκείνη άγαμη και άτεκνη. Είχε μεγάλα μάτια, μάλλον στρογγυλό πρόσωπο και η όψη της, παρά το γεγονός ότι ούτε αυτή χαμογελούσε συχνά, προσέδιδε ένα μήνυμα αθωότητας. Η Ευαγγελία ήταν πιο συγκροτημένη. Είχε εργασθεί στα Ηνωμένα Έθνη και είχε αποκτήσει περιουσία.

   Η Ειρήνη και η Ευαγγελία ζούσαν στην Καλλιθέα. Κατοικούσαν στην ίδια πολυκατοικία, αλλά σε δύο διαφορετικά διαμερίσματα, τα οποία ανήκαν στην κυριότητα της Ευαγγελίας. Η Ευαγγελία προτιμούσε να παραχωρήσει την χρήση του ενός στην Ειρήνη για να κατοικεί εκεί , παρά να ζούνε μαζί. Δεν ήταν εύκολο να ζήσει κάποιος με την Ειρήνη στο ίδιο σπίτι.

    Όταν πέθανε η Ευαγγελία, η Ειρήνη μαζί με τους δικηγόρους που η Ευαγγελία επί πολλά έτη είχε επιλέξει για να χειρίζονται τις υποθέσεις της  ήταν οι μοναδικοί άνθρωποι που παραβρέθηκαν και την αποχαιρέτησαν στην κηδεία της . Κατόπιν , η Ειρήνη απέμεινε μόνη. 

   Με την πάροδο του χρόνου  η σωματική και η ψυχική υγεία της Ειρήνης έβαινε χείρων και η συμπεριφορά της εξελισσόταν όλο και πιο αλλόκοτη. Η πολυκατοικία άρχισε να στρέφεται ανοικτά εναντίον της. Υπάρχουν μαρτυρίες που αναφέρουν ότι πολλές φορές τις νύχτες η Ειρήνη φώναζε ότι πεθαίνει. Τότε οι γείτονες γίνονταν έξαλλοι μαζί της.Η Ειρήνη ισχυριζόταν ότι κάποιοι είχαν κλειδιά και έμπαιναν όποτε ήθελαν στο διαμέρισμά της, αλλά αυτό δεν γινόταν εύκολα πιστευτό. Όταν ένιωθε ότι είχε ανάγκη από προστασία απευθυνόταν στους ίδιους δικηγόρους που ήξερε ότι είχαν διαφυλάξει και τα συμφέροντα της αδελφής της. 

     Όταν άρχισε να μπαινοβγαίνει στα νοσοκομεία και το ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό της ζητούσαν να υποδείξει κάποιον οικείο για να έλθει σε επαφή μαζί του, η Ειρήνη τους έλεγε να τηλεφωνήσουν στους δικηγόρους της. 

   Όταν επέστρεψε στο σπίτι της την προτελευταία φορά που εισήχθη σε νοσοκομείο,  κάποιοι ένοικοι της πολυκατοικίας απειλούσαν ότι θα την ξαναδιώξουν, ενώ ο δικηγόρος της που την συνόδευσε διαπίστωσε ότι κάποιοι είχαν μπει στο διαμέρισμά της χωρίς ίχνη διάρρηξης και της είχαν αφαιρέσει την τηλεόραση.     

   Λίγες ημέρες αργότερα η Ειρήνη εισήχθη για τελευταία φορά σε νοσοκομείο. Για μία ακόμη φορά, όταν της το ζήτησαν, έδωσε το τηλέφωνο των δικηγόρων της. Αλλά αυτή την φορά δεν επέστρεψε στο σπίτι της. 

    Στην κηδεία της Ειρήνης δεν παρευρέθη κανείς, παρά μόνο οι δικηγόροι της. Οι υπάλληλοι του γραφείου τελετών που ανέλαβε την διεκπεραίωση της διαδικασίας την μετέφεραν και άλλο συνεργείο περίμενε για να την τοποθετήσει στην τελευταία της κατοικία. Εκεί μάλλον, ούτε θα ενοχλήσει, ούτε θα ενοχληθεί από κανέναν. 

    Κάποιος είπε ότι είναι θλιβερό, αλλά  υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που γεννιούνται , ζουν, πεθαίνουν και κατόπιν δεν τους θυμάται κανείς. Σαν να μην έζησαν ποτέ.