Η ΤΟΥΡΚΙΑ ΞΕΘΑΒΕΙ ΤΑ ΚΟΥΦΑΡΙΑ ΤΩΝ ΣΥΝΘΗΚΩΝ ΠΕΡΙ ΑΠΟΣΤΡΑΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗΣ

  Η αποστρατικοποίηση, ήτοι η υποχρέωση ενός κράτους να μην διατηρεί ένοπλες δυνάμεις σε ορισμένο τμήμα ή σε ολόκληρο το έδαφός του , αποτελεί περίπτωση περιορισμού της εδαφικής κρατικής κυριαρχίας (Ρούκουνας, Διεθνές Δίκαιο, τ.ΙΙ, 1982, σελ.56).
   Η αποστρατικοποίηση καθορίζεται με διεθνή συνθήκη. Αλλά, η θεωρία του διεθνούς δικαίου αναφέρει ότι σε ένα κατεξοχήν μεταβαλλόμενο στρατηγικό και πολιτικό περιβάλλον δεν αρκεί να επικαλεσθεί κανείς κάποια συνθήκη που συνήφθη πριν από 50, ή 70, ή 80  ή 100 έτη για να θεμελιώσει ύπαρξη καθεστώτος αποστρατικοποίησης. Χαρακτηριστικό παράδειγμα συντομότατης απαλλαγής από τα βάρη της αποστρατικοποιήσεως αποτελεί η περίπτωση της Ιταλίας, η οποία το 1951 διακήρυξε ότι απαλλάσσεται από τα βάρη της αποστρατικοποιήσεως που της είχε επιβληθεί μόλις το 1947 για τα νησιά Σαρδηνία, Σικελία, Παντελέρια και Πελαγόσα (Ρούκουνας, ό.π., σελ.57).
    Η Ελλάδα έχει παρελθόν επιβολής αποστρατικοποιήσεων. Η πρώτη επιβλήθηκε στα Επτάνησα μετά την ένωσή τους με την Ελλάδα, κατόπιν απαίτησης της Αυστρίας η οποία αγωνιούσε να μην διαταραχθεί η τουρκική κατοχή στην περιοχή της Ηπείρου. Ο Χαρίλαος Τρικούπης κατόρθωσε το 1866 να περιορίσει την αποστρατικοποίηση στην Κέρκυρα και τους Παξούς. Τελικά , μετά την προσάρτηση της Θεσσαλίας και της Ηπείρου στην Ελλάδα μεταβλήθηκε πλήρως το πολιτικό και στρατηγικό περιβάλλον και συνεπώς η υποχρέωση αποστατικοποίησης έπαψε να ισχύει εκ των πραγμάτων.
    Άλλη αποστρατικοποίηση επιβλήθηκε στα νησιά του Αιγαίου με την Συνθήκη της Λωζάννης του 1923. Αυτή, ως προς τα νησιά της Λήμνου και της Σαμοθράκης (όπως αντίστοιχα και για τα στενά του Βοσπόρου και τα νησιά της Ίμβρου, της Τενέδου και των Λαγουσών από την πλευρά της Τουρκίας) έχει καταργηθεί με την Συνθήκη του Μοντρέ του 1936. Ως προς τα νησιά Λέσβο, Χίο, Σάμο και Ικαρία απαγορεύθηκε η ανέγερση οχυρωματικών έργων και η εγκατάσταση ναυτικών βάσεων και προβλέφθηκε περιορισμός των στρατιωτικών δυνάμεων στον "συνηθισμένο αριθμό" και απαγόρευση στην  ελληνική πολεμική αεροπορία να υπερίπταται του εδάφους της "Ανατολίας" (βλ. Ρούκουνα, ό.π. σελ.60 , πρβλ. Ζωτιάδη, Πολιτική και διπλωματική ιστορία των νεωτέρων χρόνων, 1970, σελ.247).
    Τρίτη αποστρατικοποίηση επιβλήθηκε με την συνθήκη ειρήνης της 10 Φεβρουαρίου 1947 που συνήψαν οι Σύμμαχοι και οι Συνασπισμένες Δυνάμεις με την Ιταλία. Σύμφωνα με το άρ. 14 της εν λόγω συνθήκης μολονότι εκχωρήθηκε στην Ελλάδα η πλήρης κυριαρχία στα νησιά της Δωδεκανήσου, υποχρεώθηκε, αν και νικήτρια του πολέμου, να αποστρατικοποιήσει την Δωδεκάνησο (Βλ. ό.π.).        
   Την περασμένη εβδομάδα , προκειμένου να μεταβεί ο Πρωθυπουργός της Ελλάδας στο Ιράν, κατέθεσε σχέδιο πτήσης, το οποίο προέβλεπε ανεφοδιασμό στην Ρόδο και κατόπιν συνέχιση της πτήσης μέσω Τουρκίας και Συρία. Αλλά η Τουρκία αρνήθηκε το σχέδιο πτήσης ισχυριζόμενη ότι με δεδομένο ότι το αεροσκάφος του Πρωθυπουργού είναι στρατιωτικό και οι κυβερνήτες του είναι αξιωματικοί των ενόπλων Δυνάμεων, δεν δικαιούται να προσγειωθεί στην Ρόδο διότι το νησί είναι αποστρατικοποιημένο. Κατόπιν αυτών το αεροσκάφος του Πρωθυπουργού αναγκάστηκε να επιλέξει άλλη διαδρομή μέσω Αιγύπτου.
    Είναι προφανές ότι η Τουρκία ξεθάβει τα κουφάρια των συνθηκών περί αποστρατικοποίησης του Αιγαίου. Αλλά αυτές δεν μπορεί να ισχύουν 50 ή 100 έτη μετά την σύναψή τους δεδομένου μάλιστα ότι με ευθύνη της Τουρκίας έχουν μεταβληθεί άρδην το πολιτικό και στρατηγικό περιβάλλον που ίσχυε κατά την σύναψή τους. 
     

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Η ΣΑΝΙΔΑ ΤΟΥ ΚΑΡΝΕΑΔΟΥ

Οι παράγοντες που διαμόρφωσαν την πολιτειακή οργάνωση και τα Συντάγματα ...

ΟΙ ΒΟΥΛΕΥΤΙΚΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ ΤΗΣ 21ΗΣ ΜΑΪΟΥ 2023