ΤΟ ΑΝΑΧΡΟΝΙΣΤΙΚΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ ΕΠΙΤΕΙΝΕΙ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΣΤΑΘΕΙΑ

    Η κακόγουστη παράσταση των διερευνητικών εντολών για σχηματισμό κυβέρνησης μετά τις εκλογές της 6ης Μαϊου δεν αναδεικνύει μόνο την ανευθυνότητα και την υποκρισία των κομμάτων που εξέλεξαν αντιπροσώπους στην νέα βουλή, αλλά και τις αδυναμίες του ίδιου του Συντάγματος σχετικά με την μορφή του πολιτεύματος και τις διατάξεις βάσει των οποίων διορίζεται νέα κυβέρνηση.

    Σύμφωνα με τα άρ.84 και 37 του ισχύοντος Συντάγματος θεσπίζεται η αρχή της δεδηλωμένης βάσει της οποίας, "η κυβέρνηση οφείλει να έχει την εμπιστοσύνη της βουλής" και "πρωθυπουργός διορίζεται ο αρχηγός του κόμματος το οποίο διαθέτει στην βουλή την πλειοψηφία των εδρών". Εάν κανένα κόμμα δεν διαθέτει την απόλυτη πλειοψηφία, ο πρόεδρος της δημοκρατίας παρέχει διερευνητικές εντολές σχηματισμού κυβέρνησης που να απολαμβάνει την εμπιστοσύνη της βουλής (κατά σειρά) στους αρχηγούς των τριών πρώτων σε κοινοβουλευτική δύναμη κομμάτων και, εάν επιβεβαιωθεί η αδυναμία σχηματισμού κυβέρνησης, διενεργούνται εκ νέου εκλογές.

    Η αρχή της δεδηλωμένης καθιερώθηκε το 1875 από τον Χαρίλαιο Τρικούπη, επί καθεστώτος βασιλευομένης δημοκρατίας, προκειμένου να περιοριστεί η αυθαιρεσία του βασιλέα να διορίζει όποια κυβέρνηση επιθυμούσε εκείνος. Σήμερα όμως συνδέεται με το πολίτευμα της αποκαλούμενης στο άρ.1 του Συντάγματος "Προεδρευομένης Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας", το οποίο διακρίνεται από την Προεδρική Δημοκρατία. Στην Προεδρική Δημοκρατία διενεργούνται άλλες εκλογές για την ανάδειξη της κυβέρνησης (προέδρου) και άλλες για την ανάδειξη της βουλής και ουδόλως επηρεάζεται η εκλογή του Προέδρου από την εμπιστοσύνη της βουλής. Κατ' αυτόν τον τρόπο επιτυγχάνεται διάκριση των εξουσιών, αρχές εκλεγμένες απευθείας από το λαό,  αλλά και κυβερνητική σταθερότητα. Τελευταίο παράδειγμα εκλογών για την ανάδειξη κυβέρνησης σε πολίτευμα Προεδρικής Δημοκρατίας αποτελούν οι πρόσφατες γαλλικές εκλογές. Απεναντίας, στην Προεδρευομένη Κοινοβουλευτική Δημοκρατία, αντί ο λαός να εκλέγει τόσο την βουλή όσο και την κυβέρνηση με ξεχωριστές εκλογές, εφαρμόζοντας πιθανότατα και διαφορετικά κριτήρια επιλογής των κατάλληλων προσώπων, δεδομένου ότι άλλες ικανότητες απαιτούνται για την άσκηση κυβερνητικού έργου και άλλες και για σύνταξη και ψήφιση νόμων,  μέσα από ένα αλλόκοτο σύστημα, εκλέγει μόνο την βουλή και από την βουλή εκλέγεται εμμέσως η κυβέρνηση. Τα παραπάνω έχουν τις εξής συνέπειες:

    1. Υποβαθμίζεται πλήρως ο ρολος της βουλής, αφού οι πάντες ασχολούνται, όχι με την βουλή, αλλά με την κυβέρνηση που προκύψει μέσω της ανάδειξης της βουλής. Με άλλα λόγια, οι πολίτες ψηφίζουν βουλή για να αναδείξουν κυβέρνηση!

   2. Αλλοιώνεται η λαϊκή βούληση, διότι τα μεγάλα κόμματα, προκειμένου να επιτύχουν την πλειοψηφία των 151 βουλευτών ώστε να διαθέτουν την εμπιστοσύνη της βουλής, ασκούν εκβιασμό στο εκλογικό σώμα επισύρωντας τον φόβο της ακυβερνησίας και ψηφίζουν καλπονοθευτικούς εκλογικούς νόμους ενισχυμένης αναλογικής για να διαστρεβλώσουν προς όφελός τους την λαϊκή εντολή.   

    3. Καλλιεργείται η αλλαζονία και η άρνηση συννενόησης, διαλόγου και συνεργασίας μεταξύ των κομμάτων, προκειμένου να ισοπεδωθεί ο αντίπαλος και να πεισθεί ο λαός ότι δεν υπάρχει περιθώριο εξεύρεσης κοινού τόπου. 

    4. Σε περίπτωση κατά την οποια κανένα κόμμα δεν διαθέτει την εμπιστοσύνη της βουλής, επικρατεί τυχοδιωκτισμός, διαπλοκή και κυβερνητική αστάθεια.

    Είναι φανερό ότι, εάν η αρχή της δεδηλωμένης αποτελούσε δημοκρατική κατάκτηση εντός πολιτεύματος "βασιλευομένης δημοκρατίας" το  έτος 1875, σήμερα, μαζί με το πολίτευμα της προεδρευομένης κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, είναι αναχρονιστική διότι διαστρεβλώνει την θεμελιώδη δημοκρατική αρχή της διάκρισης των εξουσιών και επιτείνει την πολιτική αστάθεια. Η χώρα χρειάζεται ένα νέο πολίτευμα προεδρικής και όχι προεδρευομένης κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, όπου θα διενεργούνται ξεχωριστές εκλογές για εκλογή βουλής και κυβέρνησης , δεν θα υπάρχει κενό στην διακυβέρνηση της χώρας και η ανάθεση της κυβέρνησης θα είναι προϊόν λαϊκής βούλησης και όχι διαπλοκής, μυστικών συμφωνιών και εκβιασμών.