Τελικά είμαστε διατεθειμένοι να πράξουμε κάτι για να πάψει να χρεώνεται η χώρα;

     Το 1975, πρώτο έτος της μεταπολίτευσης, το δημόσιο χρέος της χώρας ανερχόταν στο ποσό των 566, 18 εκ.ευρώ.
   Το 1981, όταν η ΝΔ του Κωνσταντίνου Καραμανλή και του Γεωργίου Ράλλη παρέδωσε την πρωθυπουργία στο ΠΑΣΟΚ, το χρέος  είχε πενταπλασιασθεί και είχε φθάσει στο ποσό των 2,5 δις ευρώ.
     Το 1989, όταν τελείωσε η πρώτη περίοδος διακυβέρνησης της χώρας από το ΠΑΣΟΚ του μεγάλου ηγέτη Ανδρέα Παπανδρέου όπου εφαρμόσθηκε το περίφημο δόγμα "Τσοβόλα δώστα όλα", το δημόσιο χρέος σχεδόν δεκαπλασιάσθηκε ανερχόμενο πλέον στα 22,365 δις ευρώ, ενώ, μετά από ένα έτος οικουμενικών κυβερνήσεων, το 1990 το χρέος είχε αυξηθεί κατά 9 δις και προσδιοριζόταν στο ποσό των 31,131 δις ευρώ.
    Η κυβέρνηση Μητσοτάκη της ΝΔ, η οποία παρέλαβε το χρέος στο προαναφερθέν  ποσό των 31,131 δις ευρώ το 1990, μετά από τρία έτη, ήτοι το 1993, το παρέδωσε στο ποσό των  69,238 δις ευρώ (αύξηση περισσότερο από 12 δις ευρώ κατ' έτος- ήταν η τότε λεγόμενη μαύρη τρύπα του Μάνου).
  Καταπληκτικές επιδόσεις είχε και η δέυτερη διακυβέρνηση Παπανδρέου (1993-1996), η οποία παρέδωσε  στον εκσυγχρονιστή Κώστα Σημίτη  δημόσιο χρέος ανερχόμενο στο ποσό των 97, 793 δις ευρώ, ήτοι αύξανε το χρέος κατά περίπου 10 δις ευρώ κατ' έτος.
    Ο κ. Σημίτης  συνέχισε την πορεία των προηγουμένων και το 2004 παρέδωσε στην κυβέρνηση Κώστα Καραμανλή δημόσιο χρέος 183,187 δις ευρώ, ήτοι περίπου διπλάσιο από ό,τι το παρέλαβε.
    Ο κ. Καραμανλής το 2009, άνθρωπος της καλοπέρασης,  μετά από πέντε έτη διακυβέρνησης είχε ήδη εκτινάξει το χρέος στο ποσό των 298,706 δις ευρώ, ήτοι η κυβέρνησή του χρέωνε την χώρα με ποσό περίπου 23 δις ευρώ κάθε έτος.
   Η κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου, έστω και αργά, διαπίστωσε ότι τελικώς λεφτά δεν υπάρχουν και εφόσον δεν υπήρχε κανείς πλέον ο οποίος να αναλάμβανε τον κίνδυνο να μας δανείσει, υπήγαγε την χώρα στο μνημόνιο. Παρά ταύτα, το έτος 2010 τα έσοδα ανήλθαν σε περίπου 50 δις ευρώ και οι δαπάνες περίπου 70 δις ευρώ, γεγονός το οποίο σημαίνει με απλά μαθηματικά ότι η χώρα είχε ανάγκη δανεισμού επιπλέον 20 δις ευρώ για να καλύψει τις δαπάνες της. 
    Η χρεοκοπία και ο διεθνής διασυρμός της χώρας δεν ήταν ικανά γεγονότα για να ιδρώσει το αυτί κανενός στην χώρα της υποκρισίας και της γελοιότητας και το 2011 το ελληνικό κράτος χρειάσθηκε να δανειστεί άλλα 20 δις ευρώ για να καλύψει το έλλειμμα  μεταξύ εσόδων και δαπανών του. Ενδεικτικό συγκριτικό στοιχείο του μεγέθους του ελληνικού χρέους αποτελεί ότι , είναι μεγαλύτερο από το κόστος όλων των πολέμων που διεξήγαγαν οι ΗΠΑ στην ιστορία τους με εξαίρεση τον β΄παγκόσμιο πόλεμο και τους πολέμους στο Βιετνάμ και στο Ιράκ (βλ. Stephen Daggett, Ιούνιος 2010, Congressional Research Service, όπου, για παράδειγμα, το κόστος του α΄παγκοσμίου πολέμου για τις ΗΠΑ αποτιμάται με σημερινά δεδομένα σε  334 δις δολάρια, ο πόλεμος της Κορέας σε 341 δις δολάρια και ο πόλεμος στο Αφγανιστάν σε 321 δις).
   Είναι φανερό ότι ούτε η χρεοκοπία μας εμπόδισε να δαπανούμε πολύ περισσότερα από όσα κερδίζουμε, αλλά αυτό δεν μας απασχολεί διότι είμαστε ...μάγκες! Εάν κάποιος από τους δανειστές μας υποδείξει τρόπους να μειώσουμε τις δαπάνες μας, τυχοδιώκτες πολιτικοί, παράσιτα - συνδικαλιστές και ανεκδιήγητοι δημοσιογράφοι ξεσηκώνονται και βάζουν "κόκκινες γραμμές". Άθλιοι οι οποίοι εγκληματούν καθημερινά σε βάρος της Ελλάδος δεν πράττουν τίποτε για την καταπολέμηση της κακοδιαχείρισης και της διαφθοράς. Εάν τους προταθεί η κατάργηση άχρηστων δημοσίων οργανισμών, ανθίστανται και οι δημοσιογράφοι κραυγάζουν για τον κίνδυνο απολύσεων. Εάν τεθεί το ζήτημα της ανάγκης αποκρατικοποιήσεων, όλοι διαμαρτύρονται για το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας. Βεβαίως, ούτε λέξη για σοβαρή περικοπή των αποδοχών προέδρου της δημοκρατίας, βουλευτών και υπουργών και κατάργηση της κρατικής χρηματοδότησης των κομμάτων.
    Όλα τα παλικάρια της διαπλεκόμενης μεταπολίτευσης δηλώνουν ότι δεν δέχονται τις υποδείξεις των ξένων και θέτουν κόκκινες γραμμές, ενώ ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας δείχνει να επιδιώκει το αδύνατο, ήτοι να γλιτώσουμε από την χρεοκοπία χωρίς να πράξουμε απολύτως τίποτε. Το ερώτημα όμως είναι, εάν, μαζί με τις κόκκινες γραμμές τους, εκείνοι οι οποίοι τις θέτουν έχουν να προτείνουν, ή να πράξουν και κάτι ώστε να πάψει πλέον να χρεώνεται η χώρα, εάν δηλαδή γνωρίζουν κάποιο τρόπο ώστε επιτέλους τα έσοδά της να είναι περισσότερα από τις δαπάνες της και να μην έχει την ανάγκη των δανειστών της. Γιατί είναι προφανές ότι, όσο δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο, θα είμαστε έρμαια στα χέρια εκείνων που μας δανείζουν.
   Τελικά, πέραν από τις κραυγές του κακομαθημένου παιδιού, είμαστε διατεθειμένοι να πράξουμε κάτι ώστε να στματήσει ο δανεισμός της χώρας και να αρχίσουμε να είμαστε οικονομικά ανεξάρτητοι και όχι τα ψευτοκουτσαβάκια και οι καρπαζοεισπράκτορες της Ευρώπης;
      Πολύ φοβούμαι πως όχι.

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Η ΣΑΝΙΔΑ ΤΟΥ ΚΑΡΝΕΑΔΟΥ

Οι παράγοντες που διαμόρφωσαν την πολιτειακή οργάνωση και τα Συντάγματα ...

ΟΙ ΒΟΥΛΕΥΤΙΚΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ ΤΗΣ 21ΗΣ ΜΑΪΟΥ 2023