Η ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΤΩΝ ΑΡΑΒΩΝ ΚΑΙ Η ΔΙΑΦΑΙΝΟΜΕΝΗ ΝΕΑ ΤΑΞΗ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ ΣΤΗΝ ΜΕΣΟΓΕΙΟ

      Αραβία θεωρείται η χερσόνησος της νοτιοδυτικής Ασίας ανάμεσα στην Ερυθρά Θάλασσα και τον Περσικό Κόλπο, η οποία σήμερα περιλαμβάνει τα κράτη της Σαουδικής Αραβίας, της Υεμένης, του Ομάν, των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων, του Κατάρ, του Κουβέιτ και του Μπαχρέιν. Από την αραβική χερσόνησο κατάγονται οι σημερινοί  Άραβες.

     Οι αραβικοί λαοί δεν αποτελούν ενιαίο έθνος. Αρχικώς δεν συνιστούσαν ούτε καν ομοιογενές σύνολο, δεδομένου ότι διακρίνονταν στους νομάδες Βεδουίνους των ερήμων και των στεπών, οι οποίοι βρίσκονταν στο βορρά, και τους γεωργικούς πληθυσμούς του νότου.

    Για πρώτη φορά οι Άραβες ενώθηκαν κάτω από το θρησκευτικό κήρυγμα του Μωάμεθ, ο οποίος, όταν πέθανε το 632, είχε ήδη δημιουργήσει μία ισχυρή κοινότητα και ένα καλά οργανωμένο κράτος. 

     Οι διάδοχοι του Μωάμεθ, χρησιμοποίησαν ως όπλο τον μουσουλμανισμό και σταδιακά ,τον 7ο και 8ο αιώνα, κατέστρεψαν την Περσία και αφαίρεσαν από τους βυζαντινούς την Συρία, την Παλαιστίνη, την βόρειο Αφρική και  τα νησιά της Κρήτης, της Ρόδου και της Κύπρου. Οι Άραβες επιχείρησαν δύο φορές να καταλάβουν και την Κωνσταντινούπολη (672 και 717) αλλά απέτυχαν και μάλιστα στην δεύτερη πολιορκία κατατροπώθηκαν. Έτσι, στράφηκαν προς την δύση, κατέλαβαν την Ιβηρική χερσόνησο και επιτέθηκαν στην νότια Γαλλία, όπου τελικώς νικήθηκαν στην μάχη του Πουατιέ του 732 μ.Χ.και ανακόπηκε η πορεία τους.

     Αλλά μετά την ακμή ακολουθεί η παρακμή. Σταδιακά, από τον 10 αι. η Αραβία έχασε την συνοχή της άρχισε να  αναδιπλώνεται. Από τον 15ο έως τον 20ο αι. οι Άραβες ενσωματώθηκαν στην Οθωμανική Αυτοκρατορία ενώ, μετά την απαλλαγή τους από τους Οθωμανούς Τούρκους περιέπεσαν στην επιρροή  της Μεγάλης Βρετανίας και της Γαλλίας.

     Μετά τον β΄παγκόσμιο πόλεμο οι Άραβες της βόρειας Αφρικής και της Μέσης Ανατολής βρέθηκαν υπό την επιρροή των Ηνωμένων Πολιτειών.  

   Μέχρι σήμερα οι ΗΠΑ ευνοούσαν την ύπαρξη φιλικών προς αυτές καθεστώτων ολοκληρωτικού χαρακτήρα, τα οποία συνήθως και χρηματοδοτούσαν. Ξαφνικά, τα εν λόγω καθεστώτα, τα οποία επί δεκαετίες ασκούσαν την εξουσία τυρρανικά  δια της βίας και της καταπίεσης του λαού , φαίνεται να καταρρέουν το ένα μετά το άλλο χάριν στις εξεγέρσεις των πολιτών. Στην αρχή ήταν η Τυνησία. Στην συνέχεια η Αίγυπτος του "σοσιαλιστή" Μουμπάρακ. Τώρα φαίνεται ότι παίρνει σειρά η Λιβύη του επιίσης "σοσιαλιστή" δικτάτορα Μουαμάρ Καντάφι και η Υεμένη. 

    Οι ΗΠΑ δεν φαίνεται να αντιδρούν αρνητικά στις εξελίξεις, αλλά, αντίθετα, εμφανίζονται να προωθούν οι ίδιες τις δημοκρατικές μεταρρυθμίσεις.

      Ίσως τα τυρρανικά καθεστώτα, τα οποία οδηγούν στην φτώχεια και στην εξαθλίωση τους λαούς, να είναι πλέον ασύμφορο να συντηρηθούν σε μία τέτοια περίοδο οικονομικής κρίσης. Ίσως είναι καιρός να ανοίξουν νέες αγορές και, αν είναι δυνατόν, να καταστεί η Μεσόγειος χώρος ειρηνικής εκμετάλλευσης του φυσικού πλούτου της. Υπάρχει άλλωστε και η βόρεια Μεσόγειος όπου και εκεί υπάρχουν "προβληματικά" καθεστώτα όπως της Αλβανίας, όπου επίσης υπήρξε εξέγερση, του Κοσσόβου, του οποίου ο ηγέτης  κατηγορείται ανοικτά από τη Δύση  για οργανωμένο έγκλημα  και  εκτελέσεις ανθρώπων  προκειμένου να αφαιρεθούν τα όργανά τους προς εμπόριο οργάνων, των Σκοπίων τα οποία ανησυχούν και του ψευδοκράτους της κατεχόμενης βόρειας Κύπρου, το οποίο προσφάτως ήλθε σε πρωτοφανή σύγκρουση με την "μητέρα Τουρκία".

       Η εξέγερση των Αράβων φαίνεται ότι θα είναι η αρχή μίας νέας τάξης πραγμάτων στην Μεσόγειο.